| Ojciec Franciszka
Smuglewicza, Łukasz, był malarzem prowadzącym z Szymonem
Czechowiczem pracownię malarską. W tej pracowni
Franciszek Smuglewicz zdobył podstawy malarskiego
rzemiosła. Około 1763 roku na koszt ojca mógł
kontynuować naukę w Rzymie, początkowo u portrecisty
Antona von Marona, a od 1765 roku w rzymskiej Akademii
św. Łukasza. Wkrótce zaczynał otrzymywać nagrody za
swoje rysunki i obrazy o treści biblijnej. Sukces został
dostrzeżony w Warszawie a od 1767 roku zaczął otrzymywać
stypendium królewskie w wysokości stu dukatów rocznie.
Wsparcie króla pozwoliło artyście spędzić w Rzymie 20
lat. Współpracował wtedy ze środowiskiem badaczy
starożytności i był cenionym rysownikiem dokumentalistą
prac wykopaliskowych. Jego rysunki wyróżniały się
starannością i precyzją. W 1784 roku Smuglewicz powrócił
do Warszawy z tytułem doktora filozofii i sławą malarza
cenionego za granicą. W Warszawie założył prywatną szkołę malarstwa. W 1797 roku został powołany na wykładowcę w katedrze malarstwa i rysunków w pierwszej polskiej Szkole Sztuk Pięknych przy Uniwersytecie Wileńskim. Jego uczniami byli: Jan Krzysztof Damel, Józef Oleszkiewicz, Józef Peszka i Jan Rustem. Dzięki jego działalności w Wilnie powstał ośrodek malarstwa klasycznego. Franciszek Smuglewicz malował obrazy o tematyce mitologicznej, biblijnej, religijnej, a w późniejszym okresie także o treści patriotycznej i historyczne z dziejów Polski. |
|
|
Nowości i uzupełnienia |
Franciszek Smuglewicz - str. 2 Franciszek Smuglewicz - str. 3 |