| Henryk Weyssenhoff pochodził ze
starej szlacheckiej rodziny osiadłej w XVII wieku w Inflantach. Jego
ojciec, Władysław, za udział w powstaniu styczniowym został skazany na
20 lat zesłania do Kungury w guberni permskiej, dokąd dołączyła jego
żona z synami. W drodze na zesłanie inny skazaniec, Lucjan Kraszewski
(brat pisarza), udzielał Henrykowi pierwszych lekcji rysunku. Po
amnestii w 1974 roku rodzina Weyssenhoffów osiedliła się w Warszawie,
gdzie Henryk uczył się w Klasie Rysunkowej Gersona. W 1878 roku za radą
Henryka Siemiradzkiego podjął studia w petersburskiej Akademii Sztuk
Pięknych. Studia ukończył w 1886 roku. W 1889 roku wyjechał do
Monachium, gdzie zaprzyjaźnił się z Alfredem Wieruszem-Kowalskim. Lata
1903-1909 spędził w Paryżu, następnie przebywał w Russakowiczach na
Mińszczyźnie i w Warszawie. W czasie działań wojennych był zmuszony
przenieść się do Warszawy. Henryk Weyssenhoff był przede wszystkim pejzażystą. Malował krajobrazy z Litwy, Białorusi i Żmudzi. Tworzył realistyczne nastrojowe pejzaże malowane w różnych porach roku, różnych porach dnia, często nokturny. Był także ilustratorem. |
|
|
Nowości i uzupełnienia |
|